Reading view

There are new articles available, click to refresh the page.

‘The Zombie University: A British Warning’

At one point, we had a departmental meeting to see if there were any students in our bachelor/undergraduate programs who, with a slight grade adjustment from a fail to a pass, could progress to the next academic year. Even low fails were reconsidered. This ensured higher student retention, met the budgeted tuition revenue for the following year, and satisfied university boards. Did these students deserve it? I didn’t think so. But there I stood, watching it happen.

You might think, “What a perverse incentive! Where does this guy work?!” This really happened, during a rainy summer in the United Kingdom (UK), where I completed my PhD and worked as a senior lecturer for four years.

British conditions

I will provide more examples from my time in the UK—they matter. For instance, I was required to attend a semi-mandatory seminar on ‘Tort and Contract Law’ as part of communication training for open days. There, I learned (or rather, was subtly pushed) to refer to “subjects” rather than specific “courses” when talking to students and their parents. This kept us as teaching staff “safe.” Why? If we verbally stated that a particular course, like “Introduction to Policing Studies and Criminology,” would be offered next year, but the name changed to “Introduction to Policing,” our verbal contract would be breached.

Such verbal agreements at open days had to be avoided at all costs. Otherwise, British students, who took out hefty loans of about £10,000 per year in tuition, would have grounds for complaints or even to leave. Whether such consequences actually followed was unclear. But the fear was there.

British ‘Customer is King’

A total debt of £30,000 for a bachelor’s/undergraduate’s degree, plus expensive living costs, makes British students acutely aware of their consumer rights. Failure of a student was often blamed on the lecturer, the program, or the university, but never the student. The student is the customer, and the customer is king, which I actually understood.

Bij inschrijving ga je akkoord met onze privacy-voorwaarden. Deze voorwaarden zijn hier te lezen.

De wekelijkse nieuwsbrief is nog korte tijd gratis te ontvangen. De voorwaarden vindt u hier.

If a program could not demonstrate that it did everything possible to serve this king, such as preventing student dropouts, it was in trouble. Evidence, like emails to students, was crucial. Without such proof, student loan companies might stop lending to students enrolling in your program, seeing it as a bad investment due to your high dropout rates.

What followed? To combat poor retention rates, grades were adjusted (as mentioned above), and excessive follow-ups with students via email were conducted to have “evidence.” Did this make a difference? No idea, but the fear persisted.

Manipulation

If your program scored poorly on the National Student Survey (NSS), particularly on providing feedback, it indicated you were not producing timely graduates. We were instructed not to mention “lectures” or “seminars,” but to call them “feedback sessions.” This way, British students could at least report receiving feedback on the NSS (manipulation at its finest). Would they actually rate the program differently in the NSS? Who knows. But the fear was there.

In short, due to perverse incentives and fear, we were mainly concerned with teaching accountability rather than actual teaching.

Forced redundancies

Can you imagine my relief when in 2018 I left the “sinking island,” as I often jokingly called the UK? Finally, before Brexit became reality, I returned to what I thought was a healthy Dutch academic environment. No standard of 80 percent teaching and 20 percent research, but 70/30. No exorbitant tuition fees. No university-consumers, but critical and proactive students. No perverse incentives, but genuine academic motivation. No embittered colleagues, but generally happier academics. At least happier than in the UK.

I am still in touch with former colleagues in the UK. The academic implosion there has been ongoing longer, and is far more intense and widespread, than in the Netherlands. Since Brexit, and just after my departure, it has worsened, with more perverse incentives, declining quality that even prestigious institutions like Cambridge and Oxford cannot correct. And recently, nationwide “forced redundancies.”

The British academic life has become hollow. It still exists but is no longer vibrant. It is in a zombie state, as Sinead Murphy describes in her book Zombie University.

Dutch zombie status emerging

That zombie state is what Dutch universities are racing towards at 130 km/h (because soon that will be allowed again). The extended study fine, the de-internationalization (a sort of academic Nexit), and of course, the one billion euro cuts: together, they spell a death knell for higher education. Even if only half of these measures are implemented, the mere anticipation of them will cause damage, as I saw happening in everyday academic life in the UK. No idea if we can do anything about it, but the fear is there.

It remains to be seen whether our university boards (can) fundamentally and persistently resist the proposed measures if their attitude seems to be one of compliance if “the government forces or advises them” (Trouw, 2024a).

I still hope they can.

Resistance

Resistance is sorely needed in a country where not only is higher education being hollowed out, but student protests against crimes against humanity are also being harshly suppressed. It is equally necessary in a country where the Great Replacement theory is in politicians’ minds, but called “very concerning demographic developments” (Trouw, 2024b). Such “theory” and political rhetoric, soaked in racist ideas, must be met with critical academic opposition—especially in a time when politicians lie and deceive with impunity.

There will soon be no time or spirit left to provide quality education that trains students to be critical and independent, if academics are only focused on pushing students through, occupied with ‘Tort and Contract Law’ seminars, fearing to say the wrong thing on open days, having to prevent high dropout rates, must manipulate through NSS language use in syllabi, and more of such nonsense. There will also be no time or spirit left to resist, or even to express oneself critically. Moreover, criticism could cost you your career. That is frightening.

Bystander effect

The most frightening thing, however, is that unlike our academic colleagues in the UK (who have a strong tradition of university strikes), we hardly take to the streets—except for the small group of academics who supported students during a demonstration against the extended study fine last Saturday at Utrecht Central Station. But beyond that? We stand by and watch it happen. A very problematic bystander effect.

Are students the only ones at the university who dare to speak out? How is that possible? Why don’t we demonstrate en masse, daily? Side by side, from university boards to junior lecturers, with the students, on the Malieveld, on campus? Who dares to mention the word ‘strike’? Are we already too afraid? Are we already zombie universities?

I fear the worst.

Yarin Eski is associate professor Public Administration at the VU Amsterdam.

The post ‘The Zombie University: A British Warning’ first appeared on ScienceGuide.

Het bericht ‘The Zombie University: A British Warning’ verscheen eerst op ScienceGuide.

‘De zombie-universiteit: een Britse waarschuwing’

Op een gegeven moment hadden we een vergadering met de afdeling om te kijken of we in al onze bacheloropleidingen niet nog ergens studenten hadden zitten die, als ze misschien in plaats van een onvoldoende tóch een voldoende kregen, alsnog naar het volgende academische jaar konden gaan. Zelfs lage onvoldoendes werden heroverwogen. Zo kregen we toch meer doorstromers, ontvingen we volgend jaar toch weer de begrote batch aan collegegelden, én werd het bestuur tevredengesteld. Of die studenten het ook hadden verdiend? Ik vond eigenlijk van niet. Maar ja, ik stond erbij en keek ernaar.

Misschien denkt u nu: “Wat een perverse prikkel! Waar werkt die gozer?!” Bovenstaande vond écht plaats, en wel tijdens een regenachtige zomer in het Verenigd Koninkrijk (VK), het land waar ik ben gepromoveerd en daarna vier jaar werkzaam was als universitair docent.

Britse toestanden

Ik geef graag nog wat meer voorbeelden uit mijn tijd in het VK – ze doen ertoe. Zo is het ook écht gebeurd dat ik als docent een semi-verplicht ‘Tort and contract law’-seminar volgde in het kader van communicatie op open dagen. Daar leerde ik (of beter gezegd: werd ik gedisciplineerd) om het tegenover studenten en hun ouders uitsluitend over “subjects” te hebben, nooit over concrete “courses”. Deden we dat, dan zaten we als docenten “safe”. Waarom? Zodra we verbaal zouden communiceren dat een bepaald vak het volgende jaar gegeven zou worden, bijvoorbeeld “Introduction to policing studies and criminology”, maar de naam van dat vak zou veranderen naar bijvoorbeeld “Introduction to policing”, dan zouden we als opleiding niet ons verbale contract zijn nagekomen. 

Een dergelijke mondelinge overeenkomst op een open dag moest dus te allen tijde voorkomen worden. Anders had de Britse student, die een dikke lening is aangegaan om (toentertijd) zo’n 10.000 Britse pond per jaar aan collegegeld te betalen, een reden om te vertrekken of een klacht in te dienen. Of er echt dergelijke gevolgen aan vastzaten, was onduidelijk. Maar de angst was er.

Britse klant is koning 

Het is ook niet niets. Een totale schuld van 30.000 Britse pond aan collegegeld voor alleen al de bachelor, met daarbovenop nog duurbetaalde “rent and living expenses”, maakt je “consumer aware” van jouw rechten als student. Dan ligt het falen van de student hoe dan ook aan de docent, de opleiding, de universiteit – maar nooit aan de student zelf. De student is de klant die koning is, en dat begreep ik.

Bij inschrijving ga je akkoord met onze privacy-voorwaarden. Deze voorwaarden zijn hier te lezen.

De wekelijkse nieuwsbrief is nog korte tijd gratis te ontvangen. De voorwaarden vindt u hier.

Kon je als opleiding niet aantonen dat je er alles aan had gedaan om die koning te bedienen, bijvoorbeeld door (vroegtijdig) uitval van studenten tegen te gaan, dan hing je. Je moest jezelf kunnen verdedigen, bijvoorbeeld door e-mails naar studenten te kunnen laten zien. Had je dergelijk bewijs niet, dan zou het zomaar eens kunnen dat de student loan companies geen studieleningen meer verstrekken aan studenten die jouw opleiding willen volgen. Want ja, ze vallen toch uit bij jou, dus is een student loan een slechte investering. 

Wat gebeurde er vervolgens? Om slechte retention rates tegen te gaan, werden de cijfers bijgesteld (zoals ik hierboven heb geschetst) en werd er overdreven veel opgevolgd bij studenten per email. Zo had je in ieder geval “bewijs”. Had dat impact? Geen idee, maar de angst heerste.

Manipulatie

Scoorde je opleiding bij de National Student Survey (NSS) slecht op bijvoorbeeld het geven van feedback op het werk van studenten, dan was ook dat een reden om te vermoeden dat jouw opleiding niet genoeg deed om op tijd afgestudeerde alumni te produceren. Ons werd als docenten daarom gevraagd – en ook dit is écht gebeurd – het niet te hebben over hoor- of werkcolleges, maar over feedbacksessies. Dan kunnen de studenten in ieder geval op de NSS invullen feedback te hebben gekregen (manipulatie van het eerste uur). Zouden ze ook inderdaad de NSS anders “slecht” invullen? Who knows. Maar de angst was er.

Kortom, door perverse prikkels en angst waren we vooral bezig met het afleggen van verantwoording van het onderwijs geven – niet per se met onderwijzen zelf.

Gedwongen ontslagen

Kunt u zich voorstellen hoe blij ik was toen ik, zoals ik nogal eens gekscherend zei, “off the sinking island” kon gaan in 2018? Eindelijk; voordat Brexit realiteit werd, was ik terug in het – zo dacht ik – gezonde Nederlandse universitaire leven. Geen standaard van 80 procent onderwijs en 20 procent onderzoek, maar 70/30. Geen waanzinnig hoge collegegelden. Geen wo-consumenten, maar kritische en proactieve studenten. Geen rare perverse prikkels, maar oprechte academische motivatie. Geen verzuurde collega’s, maar, over het algemeen, gelukkigere academici. In ieder geval gelukkiger dan in het VK.

Ik heb nog vaak contact met oud-collega’s uit het VK. De academische implosie in het VK is al langere tijd aan de gang, en vele malen intensiever en meer wijdverspreid dan in Nederland. Het is er sinds Brexit, en dus net na mijn vertrek, allemaal nog erger geworden. Het heeft nog meer perverse prikkels, een nog sterker dalende kwaliteit die zelfs instituten als Cambridge of Oxford University niet meer kunnen rechttrekken, en sinds kort landelijke “forced redundancies”; oftewel, gedwongen ontslagen. 

Het Britse universitaire leven is er leeg. Het bestaat nog wel, maar leeft niet meer. Het verkeert in een zombiestatus, zoals Sinead Murphy beschrijft in diens boek Zombie University.

Britse zombiestatus tekent zich af in Nederland

Die zombiestatus is – u voelt het natuurlijk al de hele tijd aankomen – waarop de Nederlandse universiteiten met 130 km/h (want dat mag straks weer) afstevenen. De langstudeerboete, de de-internationalisering (een soort academische Nexit), en natuurlijk die miljard euro aan bezuinigingen: tezamen houden ze een nekslag voor het wetenschappelijk onderwijs in. Al zou maar de helft van die aangekondigde ingrepen plaatsvinden, alleen al het anticiperen erop zal tot in de kleinste zaken schade aanrichten, zoals ik in het VK zag gebeuren. Geen idee of we er iets aan kunnen doen, maar de angst heerst.

Het is nog maar de vraag of onze universiteitsbesturen fundamenteel en blijvend in verzet (kunnen) komen tegen de aangekondigde voorstellen als hun attitude er één lijkt zijn van opvolging indien ‘de Rijksoverheid [hen] dit dwingend oplegt of adviseert’ (Trouw, 2024a).

Ik heb nog steeds hoop van wel.

Verzet

Verzet is namelijk hard nodig in een land waar niet alleen het wetenschappelijk onderwijs uitgehold gaat worden, maar ook studentenprotesten tegen misdaden tegen de menselijkheid onnodig hard de kop in worden gedrukt. Het is eveneens hard nodig in een land waar omvolkingstheoretisch wordt gedacht, maar wordt gesproken over ‘zeer zorgelijke demografische ontwikkeling’ (Trouw, 2024b). Dergelijke “theorie” en politieke retoriek die zijn doordrenkt van racistische ideeën móeten worden voorzien van kritisch wetenschappelijk tegengeluid – juist in een tijd waarin politici simpelweg liegen en bedriegen, en ermee wegkomen ook.

Er is echter geen tijd en geen ziel meer om kwalitatief goed onderwijs te geven dat studenten kritisch en onafhankelijk opleidt als academici straks alleen nog maar bezig moeten zijn met het koste wat kost doorloodsen van studenten, met ‘Tort and contract law’-seminars, met vrezen iets verkeerds te zeggen op open dagen, met het voorkomen van slechte uitvalcijfers, met manipulerende NSS-taal te verwerken in syllabi, en met nog meer van dat soort onzin. Er is straks ook geen tijd en geen ziel meer om in verzet te komen, of in ieder geval om jezelf kritisch uit te laten. Sterker nog, kritiek kan je de slimme kop kosten. Dat is eng. 

Omstandereffect

Het engst vind ik echter, als ik mezelf eerlijk bezie, dat wij nu, in tegenstelling tot onze academische collega’s in het VK (hier een mooi overzicht van hun university strikes in 2024), nauwelijks de straten op gaan –  afgezien de kleine groep academici die afgelopen zaterdag bij Utrecht CS de studenten bijstonden tijdens een demonstratie tegen de langstudeerboete. Maar verder? We staan erbij en kijken ernaar. Een zéér problematisch omstandereffect.

Zijn studenten echt nog de enigen aan de universiteit die durven iets te zeggen? Hoe komt dat toch? Waarom demonstreren we niet en masse, dagdagelijks? Zij-aan-zij, van bestuur tot junior docent, en met de studenten, op het Malieveld, op de campus? Wie waagt nog het woord ‘staking’ te noemen? Zijn we misschien nu al bang? Te bang? Zíjn we al zombie-universiteiten? 

Ik vrees het ergste.

Yarin Eski is Universitair Docent Public Administration bij de VU Amsterdam.

The post ‘De zombie-universiteit: een Britse waarschuwing’ first appeared on ScienceGuide.

Het bericht ‘De zombie-universiteit: een Britse waarschuwing’ verscheen eerst op ScienceGuide.

❌